Om, ondanks die vierde muur, net zo intens met de zaal te communiceren als wanneer je cabaret doet… dat is de sport.

Als acteur kan je je niet rechtstreeks tot de mensen wenden, en toch wil je heel graag contact hebben met de zaal. Maar al vrij snel voelde dat al niet meer als een beperking. Een zaal heeft een energieveld, en dáár moet je mee communiceren. Met je voelsprieten, je antennes.

Toneelstukken
De moeder van David S., Het Zakkendiner (met Carol van Herwijnen (1941-2008)), The Odd Couple (met Cees Geel), Zes danslessen in zes weken, Niet voor de Poes (met Kiki Classen).

Musical
Begin jaren ’80 al wel es wat musical gedaan; Fien, kindermusical Niettemin. Later Doornroosje, Rembrandt, en  de mooiste rol aller tijden  in de mooiste musical aller tijden; Amos Hart (Mr. Cellofaan) in Chicago. Daarna was ik nog twee keer de Dikke Controleur in Thomas de Stoomlocomotief.

TV
Series als Nieuwe Buren, Mag het ietsje meer zijn. Tussendoor nog een chipsreclame . En later kwamen Vrienden voor het leven, Lekker lang Lusse en Schiet mij maar Lek. Voor die laatste twee waren ook de teksten van mijn hand.
Wat ook heel leuk was om te doen; het Sinterklaasjournaal, waarin ik Ballonnenpiet mocht spelen.

Smiths crispy chips (1986)